De betrekkingen tussen Peul en Dogon in centraal-Mali

De Peul en de Dogon leven, ruim voor het tijdperk van grote Peulstaten als het Macinarijk, reeds lang naast elkaar in centraal Mali. De Peul weidden er hun kudden, pleegden er overvallen en gebruikten het gebied als slavenreservoir. Ook de Dogon organiseerden van tijd tot tijd overvallen. Door de geschiedenis heen hebben de betrekkingen tussen de Dogon en de Peul afwisselende uitingsvormen gekend afhankelijk van de diverse woongebieden in de Seno-Gondo- en Seno-Mangovlakten. Rond de Falaise van Bandiagara blijkt uit diverse rituelen van de Dogon een diepe rancune jegens de Peul. In het spraakgebruik van de Dogon staat de Peul symbool voor het beeld van 'de ander', de bewoner van de wildernis. Maar als mens van de wildernis vertegenwoordigt de Peul ook andere waarden: omdat de wildernis wijs en sterk is, maar ook gevaarlijk en grillig, is de Peul dat ook. De betrekkingen tussen de Houmbebe, een Dogon subgroep van landbouwers in de Hayre, en de Peul, veehouders en halfnomaden, hebben een werkbare vorm gekregen door de opkomst van de 'njaatigi' (gastheer). In elk dorp heeft de Peul een 'njaatigi' op wie hij een beroep kan doen. Door de aanhoudende droogte in het gebied verandert de 'njaatigi'-verhouding echter steeds meer in een afhankelijkheidsrelatie. Noten. [Samenvatting ASC Leiden]